Chus Pato

 

 

Poema nº 1

 

 

eu non coincide. O poema non é un xogo privilexiado da linguaxe

 

non sei se son ou non compatible co bosque

 

 

 

yo no coincide. El poema no es un juego privelegiado del lenguaje

 

no se si soy o no compatible con el bosque

 

(traducido por  Irís Cochón)

 

 

    Poema nº 2

 

 

o exterior do poema: a súa estatura, a cor dos seus ollos, o sexo ao que pertence; cándo

come, durme, camiña

é diferente a cando dicimos: pensamento, eu, conciencia?

 

existe un interior/exterior do poema?

 

todas estas palabras (intelecto, mente, razón... ) pertencen ao interior?

 

                                                é privada a lingua que o poeta utiliza cando configura

                                                o interior do poema?

 

existe un exterior?

 

é privado?

 

 

                                                            a linguaxe é un labirinto de camiños

                                                            un tráfico

 

 

 

 

**

unha voz interna, escoitamos esa voz particular; agardamos ordes, agardamos instruccións desa voz interior

 

pero unha voz adentrada componse de todos os textos escritos, lidos por eses ollos-voz, de todo o que levamos falado, de todo o que non é verbal (audible)

 

agardamos ordes, é así como escribimos?

 

dicimos é un poema inspirado

escoitamos a súa voz (a do poeta)

agardamos ordes, instruccións desa voz reclusa, inspirada, do poeta

 

damos gracias á deidade por esta concordancia entre o símbolo e a cousa, entre a  linguaxe e as cousas

 

**

alguén máis ca min podería sentir esta dor?

é privada a linguaxe na que expresamos os nosos sentimentos?

é privada a lingua na que escribo?

 

                                                os cisnes, non están

                                                vai demasiada calor

 

 

 

 

el exterior del poema: su estatura, el color de sus ojos, el sexo al que pertenece; cuándo

come, duerme, camina

es diferente a cuando decimos: pensamiento, yo, conciencia?

 

existe un interior/exterior del poema?

 

todas estas palabras (intelecto, mente, razón... ) pertenecen al interior?

 

                                                es privada la lengua que el poeta utiliza cuando configura

                                                el interior del poema?

 

existe un exterior?

 

es privado?

 

 

                                                            el lenguaje es un laberinto de caminos

                                                            un tráfico

 

 

 

**

una voz interna, escuchamos esa voz particular; esperamos órdenes, esperamos instrucciones de esa voz interior

 

pero una voz adentrada se compone de todos los textos escritos, leídos por esos ojos-voz, de todo lo que llevamos hablado, de todo lo que no es verbal (audible)

 

esperamos órdenes, es así como escribimos?

 

decimos es un poema inspirado

escuchamos su voz (la del poeta)

esperamos órdenes, instrucciones de esa voz reclusa, inspirada, del poeta

 

damos gracias a la deidad por esta concordancia entre el símbolo y la cousa, entre el lenguaje y las cosas

 

 

**

alguien más que yo podría sentir este dolor?

es privado el lenguaje en que expresamos nuestros sentimientos?

es privada la lengua en que escribo?

 

                                                los cisnes, no están

                                                hace demasiado calor

 

 

(traducido por  Irís Cochón)

 

 

 

    Poema nº 3

 

 

anticorrosiva, a pequena desaparecida que eu fun no bosque ten un certo control sobre a miña mesa de escritura

 

 

 

 

anticorrosiva, la pequeña desaparecida que he sido en el bosque tiene un cierto control sobre mi mesa de escritura

 

 (traducido por  Irís Cochón)

 

-  ¿o que vostede escribe é representativo?

- nada representa, produce

- ¿busca un significado?

- nada significa, funciona

 

“”””””””””””””””””””””””””””””””

-  ¿trátase dunha lingua metafísica?

-   non, trátase dunha lingua trascendental                                             

- ¿ideolóxica?

- non, matérica

- ¿edípica?

- non, esquizofrénica

- ¿imaxinaria?

- non, non se trata dun idioma imaxinario, trátase dunha lingua non figurativa

- ¿simbólica?

- non, real

- ¿estructural?

- non, maquínica

- ¿molar, gregaria?

- non, molecular, micropsíquica e microlóxica

- ¿expresiva?

- productiva

 

                                                             ***

 

-lo que usted escribe ¿es representativo?

-nada representa, produce

-¿busca un significado?

-nada significa, funciona

 

 

                                                           ***

 

-¿se trata de una lengua metafísica?

-no, se trata de una lengua transcendental

-¿ideológica?

-no, matérica

-¿edípica?

-no, esquizofrénica

-¿imaginaria?

-no, no se trata de un idioma imaginario, se trata de una lengua no figurativa

-¿simbólica?

- no, real

-¿estructural?

-no, maquínica

-¿molar, gregaria?

-no, molecular, micropsíquica e microlóxica

-expresiva

-productiva

 

 

e agora o panóptico é unha ruína

 

non importa porque a paisaxe podo imaxinala como decida

se un deserto será un tell

se ten vexetación, as glicinias se instalaran no edificio

se na Antártida, será unha fantasmagoría de xeo

 

algunha xentes (obreiras, tolos, escolares, poetas) continúan a vivir aí; descoñecen que xa ninguén os vixía

 

que en tempos de abundancia, os sistemas de dominio xa non se ocupan das poblacións, nin sequera cómpre alimentalas

 

ten que ver co que dicías, “que o capital é analfabeto”

 

debo afastarme:

 

saír da Bioloxía, permanecer no corpo

 

                                                               ***

 

y ahora el panóptico es una ruina

 

no importa porque el paisaje puedo imaginarlo como decida

si un desierto será un tell

si tiene vegetación, las glicinias se instalarán en el edificio

si en la Antártida, será una fantasmagoría de hielo

 

algunas gentes (obreras, locos, escolares, poetas) continúan viviendo ahí; ignoran que ya nadie los vigila

 

que en tiempos de abundancia los sistemas de dominio ya no se ocupan de la población, ni siquiera es preciso alimentarla

 

tiene que ver con lo que decías, que "el capital es analfabeto"

 

debo alejarme:

(salir de la Biología, permanecer en el cuerpo)

 

 

pero os meus osos non se atopan en oposición ontolóxica coa miña carne

a aceda terra da miña sonosfera nai devora obscenamente o meu alegre esqueleto

 

                                                sobre a dor e aprendizaxe do espacio

 

                                                                     ***

 

pero mis huesos no se encuentran en oposición ontológica con mi carne

la acre tierra de mi sonosfera madre devora obscenamente mi alegre esqueleto

 

sobre el dolor y aprendizaje del espacio

 

 

(traducido por  Irís Cochón)

 

 

consiste (a beleza) nun bosque, logo a vexetación clarea e máis adiante un ermo. No aberto, arquitectura en espiral de paredes transparentes (invisible para os ollos) na entrada, cadáver; no centro ou cámara, varón que explora esta arqueoloxía, labirinto ou ruína.

Acontece en Venus, un planeta

 

antes souberamaos de flores-espello (viaxes en LSD) mobles de teixo

lixérsicos

 

co tempo os restos do xácigo (onde a nena permanece) foron trasladados ao panteón familiar “fun privada, así, dunha intimidade espacial na cotemplación” pensou Jivi Noor “nos sepulcros literarios, transportados pola tempestade”.

E así, a vexetación cubriu as paredes transparentes do edificio

“e a dicción arcaica de socato adquirida, tanto como remotos son os cadaleitos que habito”.  O insólito anfiteatro de Jekyll, os gabinetes de escritura

 

pero eu detéñome pouco nas covas “¿que hai de poético en profanar enterramentos, en ser reanimadora de defuntos?” non embergantes tamén este cuarto ateigado de membros inertes clasificados, cun chan visguento cheo de sangue e restos humanos máis miúdos... (todas as estancias de Escrita) vagamente Jivi Noor

 

                                                                    ***

 

consiste (la belleza) en un bosque, luego la vegetación clarea y más adelante un desierto. En lo abierto, arquitectura en espiral de paredes transparentes (invisible para los ojos) en la entrada, cadáver; en el centro o cámara, varón que explora esta arqueología, laberinto o ruina.

Sucede en Venus, un planeta

 

antes habíamos sabido de flores-espejo (viajes en LSD) muebles de tejo

lixérgicos

 

con el tiempo los restos de la sepultura (donde la niña permanece) habían sido trasladados al panteón familiar “fui privada, así de una intimidad espacial en la contemplación”, penso Jivi Noor “en los sepulcros literarios, transportados por la tempestad”.

Y así la vegetación cubrió las paredes transparentes del edificio

“y la dicción arcaica de pronto adquirida, tanto como remostos son los ataúdes que habito”.

El insólito anfiteatro de Jekyll, los gabinetes de escritura

 

pero yo me detengo poco en las cuevas “¿qué hay de poético en profanar tumbas, en ser reanimadora de difuntos?” sin embargo, también este cuarto atestado de miembros inertes clasificados, con un suelo viscoso lleno de sangre y restos humanos más menudos... (todas las estancias de Escrita) vagamente Jivi Noor

 

(Tradución de Eloisa Otero)

 

 

 

Chus Pato (Ourense, Galicia, España, 1955). Ha publicado Urania (Editorial Calpurnia, 1991), Heloísa (Espiral Maior, 1994, traducida al castellano por ediciones La Palma), Fascinio (Toxosoutos, 1995), Nínive (Xerais, 1996; galardonada con el premio Losada Diéguez), A ponte das poldras (Noitarenga, 1996) m-Talá (Xerais, 2000), Un Ganges de palabras (antología bilingüe gallego-castellano al cuidado de Iris Cochón, Colección Puerta del mar, CEDMA, Málaga, 2003) y Charenton (Xerais, 2004). Ha participado en los libros colectivos Palabra de muller, Oito e medio, Daquelas que Cantan, Negra Sombra: intervención poética contra a marea negra y Xuro que nunca volverei pasar fame: poesía escarlata...

Parte de su poesía se encuentra incluida en las antologías Poésie en Galice aujourd´hui (Anxo Angueira, Sources, 1999, Rías de tinta. Literatura de mujeres en francés, gallego e italiano (Marta Segarra, Helena González y Francesco Ardololino. Ed de la Universitat de Barcelona, 2000), Poetry is the world´s great miracle (María do Cebreiro, ed do P.E.N de Galicia, 2001), A tribu das baleas (Helena González, Xerais, 2001), Las flores del yodo (Margarita Borja, publicación de Teatres de la Generalitat Valenciana, 2001), Las poetas de la búsqueda (Jaime de Parra, Libros del Innombrable, 2002), Pólvora Blanca (Colectivo Abierto de Poetas Cordobesas, Córdoba, 2003), antología consultada da poesía galega 1976-2000 (Arturo Casas Ed., Tris Tram, 2003) entre otras. Es miembro del P.E.N. club, de Redes Escarlata y de Mujeres y Letras.

 

 

respiro@2000-2004 All rights reserved